26 mei 2012 - Istanbul, een stukje historie

Het is begin mei 2012 en we willen er even kort tussenuit; naar een plek waar de zon schijnt, niet al te ver weg en niet al te duur. Al snel valt ons oog op Turkije en impulsief boeken we 2 tickets naar Istanbul. We besluiten ons bezoek aan deze stad te combineren met een bezoek aan Cappadocië, een streek in centraal Anatolië dat al jaren op ons verlanglijstje staat vanwege het bijzondere landschap en de rijke historie.

Vandaag is het zover en in opperbeste stemming vliegen we in 3 uurtjes tijd van Amsterdam naar Istanbul, lekker zo'n korte vlucht! Op de luchthaven Atatürk worden we opgewacht door een chauffeur van Deniz Houses, een hotel dat we vooraf via internet hebben geboekt en waar we een paar nachten zullen verblijven. Het is al laat in de avond als we daar aankomen en we duiken gelijk ons bed in, met moeite want we staan te popelen om de stad te verkennen.

Een stukje historie:

Byzantium, Constantinopel, Istanbul, het zijn 3 verschillende namen voor één en dezelfde stad, een stad met een rijke en intrigerende geschiedenis.

In de 7e eeuw voor Christus stichtten Griekse kolonisten de kolonie Byzantium en in de loop der jaren ontwikkelde Byzantium zich tot een rijke welvarende stad. Totdat de Romeinen kwamen. In 324 na Christus veroverden ze de stad en doopten haar om tot hoofdstad van het Romeinse Rijk. Byzantium werd Constantinopel, vernoemd naar de machtige Romeinse keizer Constantijn. Er verrezen prachtige bouwwerken en Constantinopel werd zelfs de rijkste stad van de Christelijke wereld. In 1453 arriveerde Sultan Mehmet II die van Constantinopel een Islamitische stad maakte. Bestaande kerken werden omgetoverd tot moskeeën en er kwamen talrijke nieuwe moskeeën en paleizen bij: Constantinopel werd Istanbul.

Anno 2012 is Istanbul een echte wereldstad ter grootte van de provincie Utrecht. Er wonen maar liefst 17 miljoen mensen, evenveel als in heel Nederland. Istanbul is de grootste stad van Turkije en zelfs van Europa en het is de enige stad ter wereld die op 2 continenten ligt; Europa en Azië. De rivier de Bosporus vormt de grens tussen beiden.

27 mei 2012 - Blauwe Moskee, Basilica Sisterne, Aya Sofia

Wij zijn vanochtend vroeg wakker en na een uitgebreid ontbijt bestaande uit Turks brood, yoghurt met honing, kaas, olijven en chocoladecake gaan we op pad. Ons hotel ligt in de wijk Sultanahmet, het oude gedeelte van de stad, en na een paar minuten lopen arriveren we bij een groot plein waar de 2 beroemdste gebouwen van Istanbul staan: de Sultan Ahmet Camii, ook wel blauwe moskee genoemd en de Aya Sofia. We bezoeken als eerste de blauwe moskee die in de 17e eeuw in opdracht van Sultan Ahmet I is gebouwd.

Het is een indrukwekkend bouwwerk met 6 in het oog springende minaretten en dat laatste is bijzonder want naast de grote moskee in Mekka is dit de enige moskee ter wereld die 6 minaretten telt.

Op blote voeten schuivelen we achter de hordes toeristen aan de moskee in en we komen terecht in een indrukwekkende ruimte met prachtige koepelplafonds. Op de vloer ligt roodkleurig tapijt, in de lucht hangen kroonluchters en de fraaie glas-in-lood ramen zorgen voor een sfeervolle lichtinval. De wanden van de moskee zijn versierd met duizenden handbeschilderde tegeltjes van keramiek en aan deze veelal blauwkleurige tegeltjes dankt de moskee haar naam. We kijken onze ogen uit, wat een pracht en praal hier, deze moskee is zeker één van de mooiste moskeeën die wij ooit hebben gezien.

Na ons bezoek aan de Sultan Ahmet Camii willen we de Aya Sofia bezichtigen maar we schrikken van de lange wachtrij, we zijn blijkbaar niet de enige toeristen vandaag. We hebben weinig zin om aan te sluiten en gaan in plaats daarvan naar het nabijgelegen Yerebatan Sarnici (Basilica Sisterna), een ondergrondse wateropslagplaats. Keizer Justinianus heeft deze cisterne aangelegd om in tijden van nood over voldoende drinkwater te beschikken en hij zou het zeker lang hebben uitgehouden want dit waterreservoir heeft een capaciteit van maar liefst 80.000 kubieke meter water.

We dalen af in de cisterne en lopen over houten vlonders langs zuilen die de cisterne ondersteunen. De zuilen zijn fraai verlicht en weerspiegelen in het water, indrukwekkend en mysterieus tegelijk.

Rond 15.30 uur gaan we nogmaals naar de Aya Sofia. De wachtrij is gelukkig opgelost en we kunnen direct naar binnen. De Aya Sofia is oorspronkelijk een Christelijk-Orthodoxe kerk maar werd na de komst van Sultan Mehmet II omgebouwd tot moskee. Tegenwoordig doet ze dienst als museum en staat ze zelfs op de Werelderfgoedlijst van Unesco. De buitenkant van de Aya Sofia is al indrukwekkend maar de binnenkant des te meer: een immense ruimte met een koepel van maar liefst 60 meter hoog. Het interieur van de Aya Sofia is opgesierd met Christelijke mozaïeken en medaillons met Islamitische kalligrafie.

In de namiddag lopen we naar het Topkapi paleis. Het bezoek aan het paleis stellen we uit tot morgen maar in het openbare park, dat direct naast het paleis ligt, is het nu heerlijk toeven.

De zon schijnt uitbundig en de fonteinen en bomen in het park zorgen voor verkoeling. De inwoners van Istanbul hebben vandaag een vrije dag en iedereen lijkt zich hier in het park op te houden.

Families picknicken op het gras, vriendinnen wisselen de laatste nieuwtjes uit en verliefde stelletjes hebben alleen maar oog voor elkaar. De sfeer is vrolijk en ontspannen. We ploffen neer op een bankje en genieten van de mensen om ons heen. Het is intrigerend om te zien hoe modern en conservatief hier samen gaan.


We zien volledig gesluierde vrouwen, vrouwen met hoofddoek maar ook veel vrouwen zonder hoofddoek die behoorlijk uitdagend gekleed gaan. Jonge stelletjes lopen ons hand in hand voorbij en één stelletje zoent elkaar zelfs in het openbaar, iets wat wij nog niet eerder hebben gezien in een Islamitisch land. We blijven hier zitten tot het schemerig wordt en gaan dan een hapje eten in de stad. Onze eerste indruk van Istanbul is zeer positief.

28 mei 2012 - De Harem van het Topkapi paleis

Het regent als we wakker worden en als we op pad gaan regent het nog steeds, Istanbul ziet er grijs en grauw uit vanochtend. Gelukkig heeft de stad veel overdekte bezienswaardigheden die wij vandaag op ons programma zetten. We beginnen met het Topkapi paleis. Jarenlang was dit de verblijfplaats van de Sultans en wat voor één! We dwalen door het paleis en vergapen ons aan alle pracht en praal. De harem, waar je apart voor moet betalen (doen!), spreekt het meeste tot de verbeelding. In deze afgesloten ruimte, die zwaar bewaakt werd door eunuchen, woonden vroeger maar liefst 1000 vrouwen.

Ze hadden één gezamenlijk doel: het plezieren van de sultan en hem een zoon schenken. De kamers, zalen, binnenplaatsen en baden van de harem zijn allemaal prachtig gedecoreerd en terwijl we hier rondlopen probeer ik me voor te stellen hoe het er destijds aan toe ging. Was er veel haat en nijd tussen de vrouwen onderling? Waren ze gelukkig of juist niet? Wat was de sultan voor iemand? En hoeveel macht en invloed had de moeder van de Sultan nu eigenlijk? De antwoorden op mijn vragen krijg ik niet maar het blijft intrigeren.

Inmiddels is het droog geworden en na ons bezoek aan het paleis lopen we naar de Süleymaniye moskee, de grootste moskee van Istanbul. Er zijn weinig bezoekers en in alle rust genieten we van het prachtige interieur. In tegenstelling tot bijvoorbeeld Marokko zijn alle moskeeën in Turkije ook toegangkelijk voor niet moslims, mits je je ingetogen gedraagt en gepaste kleding draagt.

Na onze lunch bestaande uit een broodje Döner kebab gaan we naar de Grand Bazaar. Deze bazaar bestaat uit +/- 5000 winkeltjes en is een van de grootste overdekte markten ter wereld. We slenteren door de smalle straatjes en bewonderen het koopwaar. Je kunt het zo gek niet bedenken of het is hier verkrijgbaar. Kleding, schoenen, tapijten, aardewerk, lederwaren, waterpijpen, gouden sieraden, prachtige Turkse lampen etc. etc. De Grand Bazaar is leuk maar wij vinden de nabijgelegen Egyptische Bazaar nog leuker want hier worden voornamelijk kruiden en specerijen, zuidvruchten en zoetigheden verhandeld. We proeven Lokum, ook wel Turkish Delight genoemd, en zijn gelijk verkocht, wat een heerlijk snoepje!

Vlakbij de Egyptische bazaar wijst een man ons de weg naar de ingang van de Rüstem Paşa Moskee. In vergelijking met andere moskeeën die we bezocht hebben is dit maar een kleine moskee maar wel een hele bijzondere want het interieur van de Rüstem Paşa bestaat uit Iznik tegeltjes van de hoogste kwaliteit en in vergelijking met de tegeltjes in de blauwe moskee zijn deze tegeltjes ook echt blauw. Een bijkomstigheid is dat het hier heerlijk rustig is. Een fijne plek. Hierna gaan we terug naar ons hotel om wat te relaxen, van al het geslenter hebben we zere voeten gekregen.

Laat in de avond bezoeken we nogmaals de blauwe moskee die een grote aantrekkingskracht op ons heeft en nu prachtig verlicht is. Alle toeristen zijn verdwenen en er hangt een serene zelfs mystieke sfeer. We zoeken een rustig plekje op en blijven hier lange tijd zitten totdat de oproep tot gebed uit de minaretten schalt; duiven fladderen geschrokken op en mensen haasten zich de moskee in voor het laatste gebed van de dag. Hierna keert de rust weer terug. Wij gaan weer naar ons hotel en duiken ons bed in, dromend over sprookjes uit duizend-en-één-nacht.

29 mei 2012 - Fener & Balat

Istanbul is zo'n grote stad dat je in 4 dagen tijd bij lange na niet alles kunt zien en wij besluiten ons daarom te concentreren op het oude Istanbul. Vroeg in de ochtend lopen we naar de Galatabrug die Europa en Azië met elkaar verbindt.

Op de brug staan tientallen vissers die hun hengel hebben uitgegooid en onder de brug vind je tientallen visrestaurants, verser kun je het haast niet krijgen. Wij houden niet zo van vis en al helemaal niet op dit tijdstip maar de mensen hier zijn vriendelijk en in voor een praatje. We zijn op zoek naar de veerboot naar Balat en krijgen te horen dat deze voorlopig niet gaat. We twijfelen hieraan maar hebben weinig zin in een uitgebreide zoektocht en laten ons voor een paar Turkse Lira in een klein motorbootje naar Balat varen. Het is heerlijk op het water en het uitzicht op de stad is fraai.

Balat is de voormalige Joodse wijk van Istanbul. Hier geen drommen toeristen of luxe hotels maar oude vervallen huizen en het echte straatleven. We dwalen door de smalle steegjes, struinen over de markt en groeten de plaatselijke bevolking. De mensen zijn terughoudend en behoorlijk conservatief.

We brengen ook een bezoek aan de Onze Heiland in Chora kerk die absoluut de moeite waard is. Deze oorspronkelijke Byzantijnse kerk werd rond 1500 omgebouwd tot moskee. De mozaïeken en fresco's die de muren en plafonds van de kerk sierden verdwenen destijds onder een dikke kalklaag en kwamen pas weer tevoorschijn bij restauratiewerkzaamheden. De mozaïeken zijn uitzonderlijk goed bewaard gebleven en beelden het leven van Jezus uit. We bewonderen ze stuk voor stuk en vinden ze allemaal even mooi, wat zijn er toch veel intrigerende cultuurschatten te vinden in Istanbul.

Hierna gaan we te voet terug naar Sultanahmet, we willen de sfeer proeven van dit gedeelte van de stad en hebben zin in een stevige wandeling. We slenteren door de smalle straatjes van Balat en de aangrenzende Griekse wijk Fener. De oude huizen hebben mooie pasteltinten maar sommige huizen zien eruit alsof ze elk moment in elkaar kunnen storten - wapperend wasgoed, verfrommelde gordijnen en schotelantennes verraden daarentegen dat er nog altijd mensen wonen.

Het is leuk om hier rond te lopen maar al snel verdwalen we want er zijn hier weinig duidelijke oriëntatiepunten. Diverse keren vragen we de weg en altijd wordt er wel iemand opgetrommeld uit een nabijgelegen café of winkeltje die ons in gebrekkig Engels of met handen en voeten de weg wijst. Veel mensen staren ons na, blijkbaar komen hier niet zo heel veel toeristen. Na een paar uur lopen arriveren we weer in Sultanahmet. Onze magen knorren en we genieten van een welverdiende Döner kebab en ijskoude cola in ons favoriete restaurantje. We zijn moe maar voldaan, vandaag hebben we voor ons gevoel een authentiek stukje Istanbul gezien.

30 mei 2012 - Van Istanbul naar Cappadocië

Vanochtend om 07.00 uur zitten we in een taxi naar de luchthaven van Istanbul, het is tijd om verder te reizen. De gedachte dat we hier aan het einde van onze vakantie weer terug komen maakt het afscheid nemen wat makkelijker want wat is Istanbul een fijne stad!

Ruim anderhalf uur later dan gepland vertrekt onze binnenlandse vlucht naar Kayseri. Wij zijn allang al blij dat ons vliegtuig gaat want veel andere vluchten zijn geannuleerd vanwege een staking van het personeel van Turkish Airlines.

Na een korte vlucht landen we in Kayseri, het hart van Anatolië. Hier halen we onze huurauto op en rijden direct naar Kirkit Pension in Avanos dat onze thuisbasis zal zijn voor de komende 7 dagen. We hebben dit pension via internet gevonden en het blijkt een goede keuze te zijn. Kirkit is rustig gelegen, kleinschalig, sfeervol ingericht en de mensen zijn erg vriendelijk, we voelen ons hier direct thuis. Vanochtend hebben we ons ontbijt overgeslagen en inmiddels lusten we wel wat. De uitbater van Kirkit biedt ons een heerlijke lunch aan van Turks brood, olijven, fetakaas en verschillende soorten huisgemaakte jam. In de namiddag rijden we naar Pasabagi waar we een eerste indruk opdoen van het bijzondere landschap van Cappadocië. Deze vlakte is miljoenen jaren geleden ontstaan na meerdere vulkaanuitbarstingen en zware erosie; regen en wind hebben het tufsteen de meest bizarre vormen gegeven.

Ook de mens heeft hieraan meegeholpen. Op zoek naar een veilige woonplaats werd het zachte tufsteen bewerkt en uitgehold zodat het landschap nu wel wat weg heeft van Zwitserse gatenkaas. We wandelen wat rond en bewonderen de bijzondere feeënschoorstenen van Pasabagi, het lijkt wel alsof de rotsen hoedjes op hebben.

Na een fraaie zonsondergang gaan we terug naar ons pension. Op het moment zijn we de enige gasten maar tijdens de maaltijd krijgen we gezelschap van Osman, Ahmet en Yasin, 3 broers en volle neven van de uitbater van Kirkit. Ze zijn zeer onderhoudend en al snel wordt het een gezellige boel. Natuurlijk moeten we Raki proberen, DE nationale drank van Turkije. Het is een sterke (45%) alcoholische drank en smaakt naar anijs, lekker! Ook het avondeten is heerlijk. We starten met linzensoep gevolgd door spaghetti, salade en Imam Bayildi; aubergines gevuld met uien, tomaat en knoflook. De letterlijke vertaling van Imam Bayildi is "de imam viel flauw" en het verhaal gaat dat de imam het gerecht zo lekker vond dat hij het bewustzijn verloor. Wij blijven gelukkig overeind zitten, zelfs na 2 porties, zodat we nog kunnen genieten van ons toetje: rijstepap. Buiten is het heerlijk zwoel en pas rond middernacht duiken we ons bed in.

31 mei 2012 - Avanos

Helaas, na een uurtje zijn we alweer klaarwakker en we hebben beiden last van een overvolle buik, zouden we toch iets teveel Imam Bayildi gegeten hebben gisteravond? We kunnen de slaap in ieder geval niet meer vatten en zijn blij als de oproep tot gebed uit de minaretten van de moskee schalt en eindelijk een nieuwe dag aankondigt.

Vanwege het slaaptekort voelen we ons ellendig en ook het weer werkt niet echt mee aan onze gemoedstoestand want het regent en er hangen dikke donkere wolken in de lucht. De ochtend brengen we daarom maar door in ons hotel, al lezend, wordfeud spelend en luierend, het is tenslotte vakantie. In de middag stopt het met regenen en we gaan Avanos verkennen. Avanos heeft 12.000 inwoners en staat bekend om haar pottenbakkerijen en handgeweven tapijten. Het is een rustig gemoedelijk stadje. We slenteren door de smalle straatjes, bezoeken wat winkeltjes en relaxen op een bankje aan de waterkant. De bankjes naast ons zijn bezet door een picknickende families die ons vriendelijk cola, chips en zonnebloempitten aanbieden.

We voelen ons nog steeds niet optimaal en gaan al snel weer terug naar Kirkit Pension. Volgens Yasin hebben we Raki nodig, het beste medicijn in Turkije. We wagen het erop, wat hebben we te verliezen? Hierna zoeken we ons bed weer op, eerst maar eens wat slaap inhalen.

1 juni 2012 - De rotskerken van Göreme & holenstad Zelve

Vanochtend voelen we ons weer als herboren en we staan te popelen om de omgeving te verkennen. Na het ontbijt rijden we dan ook direct naar het openluchtmuseum van Göreme. Dit complex bestaat uit meerdere kerken en kloosters die tussen de 9e en 13e eeuw uit de rotsen zijn gehouwen. De fresco's in de kerken zijn uitzonderlijk goed bewaard gebleven.

We zijn hier vroeg in de ochtend maar desondanks is het al behoorlijk druk met reisgezelschappen en bij iedere kerk moeten we wachten voor we naar binnen kunnen. Een uitzondering hierop is de Karanlik Kilise. Deze kerk wordt overgeslagen door de tourgroepen omdat hier 8 Turkse Lira extra toegang wordt geheven. Zonde, want de Karanlik Kilise is iedere extra Lira meer dan waard, de kleurrijke schilderingen in deze kerk zijn de mooiste die we tot nu toe hebben gezien en wij hebben ze helemaal voor ons alleen.

Na het bezoek aan het openluchtmuseum maken we een prachtige wandeling door de Rozen Vallei.

We genieten van het kleurige landschap, de bizarre tufsteenformaties, de verborgen kerken en het uitzicht op de omgeving. En lopen maakt hongerig dus na de wandeling gaan we lunchen in het populaire stadje Göreme. Göreme is groter en toeristischer dan Avanos maar komt evengoed op ons over als een slaperig stadje.

In de namiddag rijden we naar het openluchtmuseum van Zelve. Vroeger was dit een belangrijk kloostercomplex, nu is het een verlaten holenstad. Het leuke aan Zelve is dat hier praktisch geen toeristen zijn en je hier in alle rust kunt ronddwalen. De oude kerken en rotswoningen zijn vrij toegangkelijk en wij blijven hier tot sluitingstijd, wat een bijzondere plek! Terug in ons hotel lezen we over de historie van deze streek in ons zojuist aangeschafte boek, Cappadocië intrigeert ons mateloos!

2 juni 2012 - Uchisar & de ondergrondse stad Kaymakli

Uchisar is één van de meest gefotografeerde dorpen van Cappadocië en als wij hier vanochtend rondwandelen begrijp ik direct waarom. De tufstenen formaties zijn prachtig net zoals de markante rotsburcht die hoog boven het dorp uittorent. Het is mogelijk om deze burcht te beklimmen en dat doen we dan ook. De klim naar boven is pittig maar daar aangekomen worden we getrakteerd op een fantastisch uitzicht over de omgeving.

In de middag bezoeken we Kaymakli, de grootste ondergrondse stad van Cappadocië. Cappadocië telt tientallen ondergrondse steden die in tijden van gevaar een veilige schuilplaats boden aan duizenden Christenen. Soms leefde men maandenlang onder de grond, net zolang totdat de kust weer veilig was. Kaymakli werd in 1964 ontdekt en bestaat uit 8 verdiepingen, 4 verdiepingen zijn nu opengesteld voor toeristen. We dalen af in de diepte en schuivelen door de smalle gangen. We zien woonvertrekken, wijnkelders, opslagplaatsen, stallen, luchtkokers en zelfs kerken. Het is een nogal claustrofobische ervaring en ik ben blij als ik weer boven de grond ben, ik moet er niet aan denken om hier een lange tijd te verblijven. Bijzonder, dat is deze ondergrondse stad zeker.

Terug in Göreme gaan we een hapje eten in ons favoriete restaurant. Vandaag staat pide op ons menu, de Turkse variant van pizza. Hierna rijden we nogmaals naar Uchisar omdat we wat avondfoto's willen maken. De souvenirverkopers en toeristen zijn inmiddels verdwenen en in alle rust dwalen we tussen de bijzondere formaties door. Hier ontmoeten we Ismail Kutlugun die samen met zijn vrouw en kinderen in een traditionele rotswoning leeft.

We krijgen een rondleiding door hun huis en het is erg interessant om te zien hoe zo'n rotswoning er nu van binnen uitziet. Terwijl we op het balkon genieten van een kopje thee vertelt Ismail dat zijn familie generaties lang in deze rotswoning heeft gewoond en dat hij hier zelf ook geboren en getogen is. In de jaren tachtig kwam Uchisar echter op de Werelderfgoedlijst van Unesco te staan en Ismail werd gedwongen zijn huis te verlaten. Pas in 1996 kreeg hij toestemming om zijn eigen huis terug te huren mits het een toeristische bestemming zou krijgen.


Nu heeft het echtpaar Kutlugun hun rotswoning opengesteld voor publiek om toeristen zoals wij kennis te laten met het traditionele leven in Uchisar. Verder verkopen ze souvenirs en warme en koude dranken en is het zelfs mogelijk om in deze rotswoning te overnachten. Ismail hoopt hier nog lang te kunnen blijven want hij houdt van deze plek. Het is een bijzondere ontmoeting en een half uur later nemen we zwaaiend afscheid van het vriendelijke echtpaar, nog net op tijd om een paar avondfoto's te maken.

3 juni 2012 - Griekse invloeden in Turkije

De uitbater van Kirkit Pension heeft een route voor ons uitgestippeld die wij vandaag gaan volgen. We verlaten Avanos in zuidelijke richting en rijden via Urgup naar Mustafapasa. Tot 1923 werd dit stadje bewoond door Grieken en anno 2012 zijn hier nog steeds veel Griekse invloeden terug te vinden. We wandelen wat rond maar Mustafapasa lijkt wel een spookstad, het is hier helemaal uitgestorven. Waarschijnlijk zijn alle inwoners siësta aan het houden want het is wel erg warm vandaag.

We vervolgen onze weg en passeren het dorpje Cemil en het stuwmeer van Damsa. Tegelijkertijd verandert het landschap; het wordt groener en glooiender en we zien opvallend veel pijnbomen die ons sterk doen denken aan Toscane. We houden halt bij het klooster van Keslik en worden enthousiast ontvangen door de beheerder. Het klooster bestaat uit 2 rotskerken waar oude schilderingen te zien zijn maar deze vallen ons eerlijk gezegd wat tegen, we zijn inmiddels verwend met al die prachtige schilderingen in de rotskerken rondom Göreme. De plek waar het klooster staat is echter zeer idyllisch. We kletsen nog wat met de beheerder en rijden hierna via een fraaie binnendoor route terug naar Avanos.

Rond zonsondergang gaan we naar Devrent Vadisi, een prachtige vallei tussen Avanos en Urgup. Vanmiddag waren we hier ook al even maar toen was het veel te heet om rond te lopen, op dit tijdstip is het hier heerlijk. De temperatuur is aangenaam en alle toeristen zijn verdwenen, we hebben de vallei helemaal voor ons alleen.

We dwalen rond tussen de rotsformaties en met wat fantasie zien we gezichten, paddenstoelen, een kameel, een neushoorn en zelfs buitenaardse wezens. Als de zon ondergaat veranderen de rotsformaties van kleur net zolang totdat ze silhouetten worden die prachtig afsteken tegen de oranje lucht. Onze camera maakt overuren want wat is het hier prachtig! Pas als het helemaal donker is lopen we terug naar de auto, tevreden met onze fotobuit. Inmiddels is het 21.00 geweest en we gaan op zoek naar een restaurant, we lusten wel wat.

4 juni 2012 - Wandeling door de liefdesvallei

Kirkit Pension ligt vlak naast de moskee en iedere ochtend rond 04.30 uur schrikken we wakker van de oproep tot gebed. Meestal bedekken we onze oren en slapen we nog een paar uur verder maar vandaag maken we een uitzondering want we willen een wandeling maken door de liefdesvallei. We haasten ons naar de betreffende vallei en arriveren daar net op tijd voor een prachtige zonsopkomst. Hierna lopen we wat rond tussen de hoge feeënschoorstenen. De rotsformaties lijken op reusachtige fallussen, en ja, dat verklaart direct de naam van deze vallei.


Uit het niets verschijnen er plotseling tientallen heteluchtballonnen boven ons hoofd die in alle stilte over het landschap zweven. Het is een sprookjesachtig gezicht en zonder twijfel zal het uitzicht vanuit de ballonnen op de vallei ook prachtig zijn. Wij zijn inmiddels nieuwsgierig geworden hoe Pasabagi er in het ochtendlicht uitziet en gaan daar een kijkje nemen. Helaas staan de meeste rotsformaties in de schaduw en de plek is helemaal verlaten, op een schapenherder na. We lopen naar de jongen toe die in eerste instantie nogal verlegen is maar een brede glimlach op zijn gezicht tovert als we interesse tonen in zijn dieren en voor ik het weet sta ik met een bibberend lammetje in mijn armen.

Met handgebaren maakt de jongen duidelijk dat dit lammetje slechts een paar dagen oud is en dat we er een foto van moeten maken. Natuurlijk doen we dat en als de jongen de foto heeft goedgekeurd nemen we zwaaiend afscheid. Rond 09.30 uur gaan we weer terug naar ons pension, inmiddels hebben we trek gekregen en het ontbijt smaakt nu nog lekkerder dan anders. De rest van de dag zijn we lui, het is te warm (+/- 35 graden) om ook maar iets te ondernemen.

5 juni 2012 - Ihlara vallei en het Selime klooster

Vanochtend rijden we naar de Ihlara vallei, 85 kilometer vanaf Avanos. Het landschap bij Ihlara is heel anders dan we tot nu toe hebben gezien want deze hoogvlakte wordt in tweeën gesplitst door een kloof die op sommige punten maar liefst 150 meter diep is.

Aan het begin van de vallei stoppen we bij het klooster van Selime dat volledig is uitgehakt in de steile rotsen. Van mensen in ons pension hadden we al gehoord dat dit een mooi kloostercomplex zou zijn maar als we hier aankomen overtreft het al onze verwachtingen; het is stukken groter dan gedacht en er valt zoveel te ontdekken! We bezichtigen oude woningen en kerken, klauteren over de rotsen, kruipen door tunnels, beklimmen trappetjes en wanen ons Indiana Jones; wat ons betreft is dit absoluut het mooiste kloostercomplex van heel Cappadocië, een aanrader!

We vervolgen onze weg naar het dorpje Ihlara waar we de auto parkeren en via honderden steile traptreden afdalen in de kloof. Beneden is het heerlijk koel want we lopen langs de rivier de Melendiz, in de schaduw van de bomen. De begroeiing is weelderig groen en het krioelt hier van het leven; vlinders, vogels, kikkers, insecten en we staan zelfs oog in oog met een enorme slang. Onderweg bezichtigen we een aantal Byzantijnse kerken die wederom zijn uitgehakt in de rotsen. We hebben inmiddels al heel wat kerken gezien maar het verveelt nog niet, iedere kerk is weer anders.

Na een paar uur lopen keren we om, het is al laat in de middag en we moeten nog terug naar de auto. De klim naar boven gaat een stuk moeizamer dan naar beneden en we zijn blij als we daar eindelijk aankomen. Tsja, dit is een van de weinige nadelen van individueel reizen want mensen die met een georganiseerde excursie mee zijn kunnen doorlopen naar Selime, het eindpunt van de wandeling, waar ze worden opgewacht door hun buschauffeur.

Terug in Göreme eten we een pide bij restaurant Sedef en hierna bezoeken we het slaperige dorpje Cavusin. De inwoners zijn erg vriendelijk en bieden ons thee en zonnebloempitten aan. Deze pitjes zijn blijkbaar een geliefde Turkse versnapering want inmiddels hebben we er al een zak vol van verzameld.

6 juni 2012 - De Rozen Vallei en de Rode Vallei

Vandaag maken we een lange wandeling door de Rozen Vallei en de Rode Vallei. De bewegwijzering is nogal karig en af en toe moeten we zoeken naar de juiste weg maar gelukkig verdwalen we niet en kunnen we vooral genieten van het bijzondere landschap en de rotskerken die we onderweg tegenkomen. Als je van wandelen houdt zit je goed in Cappadocië, wat een mogelijkheden!

In de namiddag dwalen we nog wat rond door Göreme. Bovenin het stadje zijn een aantal luxe rotshotels te vinden en als we ons hieraan vergapen raken we aan de praat met een medewerker van Anatolian Houses. Blijkbaar verveelt de man zich een beetje want hij geeft ons een uitgebreide rondleiding door het hotel. We kijken onze ogen uit, wat een luxe hier en dat voor "slechts" € 225,00 per nacht, een koopje, maar helaas valt dit net buiten ons budget. Bij het afscheid duwt de man ons nog snel een folder en visitekaartje in de handen, voor het geval we ons mochten bedenken.

In ons eigen pension is er deze avond live muziek en dans, waarschijnlijk vanwege de aankomst van een Franstalig reisgezelschap. Voor ons hoeft dit niet zo nodig en terwijl de Fransen, allemaal 60+-ers, uit hun dak gaan zoeken wij buiten een rustig plekje op waar we genieten van de maaltijd. Ali, de reisbegeleider van de Franse groep, schuift bij ons aan en hij blijkt aangenaam gezelschap te zijn. Ali komt oorspronkelijk uit Turkije maar heeft veel van de wereld gezien en kan daar boeiend over vertellen, leuk zo'n ontmoeting!

7 juni 2012 - Afscheid van Cappadocië

Avanos staat bekend om haar handgeweven tapijten en na het ontbijt gaan we een kijkje nemen bij Kirkit Hali, een tapijten/kelim winkel die wordt beheerd door Yasin, de neef van de eigenaar van ons pension. Zodra Yasin ons in het oog krijgt begroet hij ons enthousiast en onder het genot van een glaasje thee laat hij ons tientallen kelims zien. Yasin vertelt over de vrouwen die van oudsher de kelims vervaardigden, over de weeftechnieken en over de motieven die allemaal een eigen betekenis hebben. Het is een interessant bezoek, vooral dankzij het enthousiasme van Yasin.

Aan het begin van de middag rijden we Avanos uit, het is tijd om Cappadocië te verlaten. We hebben het hier erg naar onze zin en zouden hier zonder problemen nog een paar dagen langer kunnen blijven. Op de luchthaven van Kayseri leveren we de huurauto in en we slagen erin onze oorspronkelijke vlucht naar Istanbul om te boeken naar een eerdere vlucht zodat we bijna gelijk na aankomst kunnen boarden.

Een uurtje later zijn we al in Istanbul. In tegenstelling tot een week geleden is het druk en chaotisch op de luchthaven en pas na 1,5 uur wachten rolt onze bagage eindelijk van de band af. De man naast ons vertelt dat het personeel van Turkish Airlines vandaag een langzaam-aan actie voert omdat er recentelijk honderden mensen zijn ontslagen die aan het staken waren tegen een pas ingevoerde wet die luchtvaartmedewerkers verbied te staken. Een nogal bizarre wet voor een democratisch land als Turkije...

Istanbul voelt als thuiskomen. Het is fijn om hier weer terug te zijn en als we genieten van een broodje kebab in ons favoriete favoriete restaurantje lijkt het alsof we niet weg zijn geweest, wat is het toch een heerlijke stad!

8 juni 2012 - Eyup

Het is vandaag vrijdag, de belangrijkste gebedsdag voor moslims, en vanochtend nemen wij een taxi naar de buitenwijk Eyup. Eyup is de heiligste plek van Istanbul en tevens een belangrijk bedevaartsoord omdat hier de graftombe van Eyup Ensari staat, de vaandeldrager van de profeet Mohammed.

Ondanks het vroege tijdstip is het hier al een drukte van belang. Niet met toeristen maar met moslims die de Eyup Sultan moskee binnengaan. We lopen achter hen aan naar binnen en zoeken een rustig plekje op, helemaal achterin de moskee. Het is nog geen gebedstijd maar desondanks wordt er al volop gebeden en het is erg indrukwekkend om de devotie bij de mensen te zien.

Een man gebaart ons vriendelijk dichterbij te komen en een ander heet ons hartelijk welkom in de moskee en vraagt nieuwsgierig wat wij van Turkije vinden. We voelen ons hier welkom. Weer buiten ploffen we neer op een bankje voor de moskee en de rest van de ochtend vermaken we ons met mensen kijken.


De wijk Eyup is nog erg traditioneel, veel vrouwen zijn gesluierd en er lopen hier tientallen jongens in feestelijke besnijdenispakjes rond. De sfeer is vrolijk en relaxt. Het uitstapje naar de Eyup Sultan moskee is vooral een familieaangelegenheid. Opa, oma, kinderen, kleinkinderen, iedereen gaat mee. Het is leuk om te zien hoe de kinderen elkaar nat spatten bij de fontein terwijl hun ouders hen tot de orde roepen omdat ze een mooie groepsfoto willen maken.

We raken aan de praat met 4 meiden van een jaar of 17 die hun Engels willen oefenen. De schoolvakantie is net begonnen en trots laten ze ons hun rapporten zien. Jan vraagt wat ze later willen gaan doen en een voor een vertellen ze ons over hun droom. Hierna poseren ze gewillig voor de foto, heerlijk dit contact met de lokale mensen!

In de middag nemen we de kabelbaan naar het Pierre Loti café waar we genieten van een glaasje appelthee en het prachtige uitzicht over de Gouden Hoorn. Dit café is vernoemd naar Pierre Loti, een beroemde Franse wereldreiziger en schrijver die in vroegere tijden in Eyup woonde.

Hierna lopen we via de begraafplaats weer terug naar Eyup. Onderweg bewonderen we de verschillende grafstenen die de afkomst van de doden verraden. Het is onze laatste avond in Istanbul en als afscheid gaan wij luxe uit eten bij restaurant Blue Houses.

Het eten is uitstekend, het uitzicht op de blauwe moskee en de Bosporus onbetaalbaar. Turkije heeft ons aangenaam verrast, ook al hebben we maar een heel klein stukje van het land gezien. Het klimaat, het heerlijke eten, de sfeer, al die schatten uit het verleden en boven alles de zeer vriendelijke en gastvrije bevolking. Morgen gaan wij helaas weer naar huis maar Turkije nodigt uit om terug te keren. En daar proosten we nog maar een keer op.

Serefe!