27+28 juni Amsterdam - Windhoek
29-juni Windhoek
30-juni Windhoek - Agama River Camp
01-juli Sossusvlei & Deadvlei
02-juli Agama River Camp - Quivertree
03-juli Quivertree - Aus
04-juli Aus - Kolmanskop - Quivertree
05-juli Quivertree - Solitaire
06-juli Solitaire - Swakopmund
07-juli Swakopmund - Cape Cross - Palmwag
08-juli Palmwag
09-juli Palmwag
10-juli Palmwag - bezoek Himba dorp
11-juli Palmwag - Twijfelfontein
12-juli Twijfelfontein - Okaukuejo
13-juli Okaukuejo - Halali
14-juli Halali - Namutoni
15-juli Namutoni
16-juli Namutoni - Dusternbrook

17-juli

Dusternbrook - Windhoek
18+19 juli Windhoek - Amsterdam

27+28 juni 2008 - Amsterdam - Windhoek

Na maanden van wachten en voorbereidingen is het dan eindelijk zover; vandaag stappen we in het vliegtuig naar Namibië. Helaas gaat er vanuit Nederland geen rechtstreekse vlucht naar Windhoek, de hoofdstad van Namibië, dus wij vliegen met South African Airways via Londen & Johannesburg. De vluchten verlopen voorspoedig, we vermaken ons met het entertainment systeem, genieten van de warme maaltijd en proberen wat te slapen voor zover dat gaat, rechtop zittend in een stoel.

22 uur en 3 vluchten verder arriveren we geradbraakt in Windhoek.
De douane formaliteiten zijn snel afgehandeld maar als we op onze bagage wachten komen er koffers en tassen in allerlei kleuren en maten voorbij, behalve die van ons. We wachten geduldig af maar na een tijdje is de bagage band zo goed als leeg en de meeste mensen zijn vertrokken. Nee toch hè, geen bagage… Welkom in Afrika!!

Bij het loket “lost luggage” staat inmiddels een lange rij en als we eindelijk aan de beurt zijn moeten we ons legitimeren, diverse formulieren invullen en ons reisschema voor de komende 7 dagen overhandigen. En dat is nu net een probleem. Morgen halen we onze camper op en dan gaan we op de bonnefooi rondreizen, geen idee waar we de komende nachten gaan doorbrengen. Het meisje achter de balie snapt niet waar we zo moeilijk over doen, gewoon wat invullen en dan wordt de bagage wel nageleverd. Het heeft geen zin om een discussie aan te gaan dus we hopen er maar het beste van.

Vermoeid en licht geïrriteerd begeven we ons naar de uitgang waar de vooraf geboekte taxi gelukkig nog op ons staat te wachten. Hij brengt ons naar Vondelhof, een kleinschalige guesthouse in het centrum van Windhoek, dat gerund wordt door de Nederlandse Yvonne. De ontvangst is warm en hartelijk, precies wat we nu even nodig hebben. Yvonne vertelt dat het vaak gebeurt dat er bagage achterblijft en bijna altijd gaat het fout in Johannesburg.

We nemen een warme douche en rollen dan ons bed in, eerst maar eens wat slaap inhalen!

terug

 

29 juni 2008 - Camper ophalen

Vanmorgen zijn we al erg vroeg wakker en na het ontbijt worden we opgehaald door een medewerker van Bobo campers die ons naar de Bobo vestiging brengt, gunstig gelegen tussen de luchthaven en Windhoek.

De camper

Hier maken we kennis met Wil, een vriendelijke vrouw die Bobo-campers in Namibië runt. Haar broer is eigenaar van de keten en werkt bij de hoofdvestiging in Zuid Afrika.

Wij hebben de Discoverer 4 gehuurd en dat blijkt een goede keus te zijn.

De camper is ruim, schoon en erg luxe! Compleet met bed, leefgedeelte met bankje en tafel, keuken, koelkast, kachel, magnetron, airco, chemisch toilet en zelfs een handdouche! Wil geeft ons een uitgebreide instructie en dan zijn we er helemaal klaar voor.

Onder het genot van een kopje koffie kletsen we nog wat na en als Wil hoort dat we geen bagage hebben pakt ze direct haar telefoon. In de jaren dat ze hier werkt heeft ze heel wat connecties en handige gsm nummers opgedaan. Via via krijgt ze na herhaaldelijk aandringen de juiste persoon van “Lost Luggage” aan de lijn die vertelt dat onze bagage inmiddels is gearriveerd en in de loop van de dag wordt afgeleverd bij Vondelhof Guesthouse. Dat is wel heel goed nieuws! Inmiddels loopt het al tegen 14.00 uur en we besluiten om terug te gaan naar Windhoek, nog een nachtje in Vondelhof te blijven en morgen in alle vroegte op pad te gaan.

Het is zondag vandaag en dat betekent dat het rustig is in het centrum van Windhoek want alle winkels zijn gesloten. Gelukkig maar want zo kunnen we even wennen aan het rijden in de camper en vooral aan het links rijden!

De rest van de middag luieren we wat op het terras van Vondelhof en om 17.00 uur arriveert dan eindelijk onze vermiste bagage. Om dit te vieren gaan we uit eten bij grilrestaurant Luigi & the Fish en daarna zien we tot ons vermaak hoe Spanje (terecht) de EK finale wint van Duitsland!


terug

 

30 juni 2008 - Windhoek - Solitaire - Agama rivercamp

Onderweg naar Solitaire

Als we vanmorgen onze kamer uit stappen is het buiten al erg zonnig en het belooft een mooie dag te worden.We staan te popelen om te vertrekken! Om 8 uur laten we Windhoek achter ons en rijden via de geasfalteerde weg B1 richting het Zuiden. Zodra we de stad uit zijn is het rustig op de weg en het landschap is behoorlijk afwisselend en bergachtig. Windhoek ligt namelijk op een hoogte van 1700m.

Plotseling zien we wat zwarts over de weg heen schieten. Wat zijn dat nou? Jan remt af en dichterbij gekomen blijken het zowaar 8 bavianen te zijn die het veilige struikgewas in vluchten. Die hadden we hier niet verwacht zo dicht bij de stad!

Na een uurtje bereiken we Rehoboth waar we de tank volgooien en onze eerste gravelweg (C24) nemen. Het begin van de weg is slecht (wasbord) en alles in de camper begint vreselijk te rammelen. Jan mindert vaart en moet even wennen.

We worden ingehaald door een auto en zien gelijk helemaal niks meer van het opwaaiende stof. Een paar kilometer verder wordt de weg gelukkig beter en we beginnen te genieten van het landschap om ons heen. Een gigantische vlakte met zand, gele graspluimpjes, bruingekleurde heuvels, groene struiken en hier en daar een boom. We kunnen heel ver kijken. Wat een weidsheid, wat een leegte.

Onderweg pauzeren we bij een boom met een gigantisch weversnest. Ongelofelijk dat die gekleurde vogeltjes niet groter dan een mus gezamenlijk zulke grote nesten kunnen maken. Het verbaast me dat die boom het niet begeeft! We gaan weer verder.

Uren hobbelen we voort over deze weg zonder dat we iemand tegenkomen. Bij de splitsing nemen we de C14 in Noordelijke richting. Al vrij snel verandert het landschap, de weg kronkelt door het Naukluft gebergte en we genieten van de mooie uitzichten op de chocolade kleurige bergen.
Jan met de wereldberoemde appeltaart van Moose

Dan rijden we Solitaire binnen. Dit woestijn gehucht bestaat slechts uit een benzinepomp, een camping, een winkel, café/restaurant en een lodge maar het is wereldberoemd geworden mede door de Nederlandse filmproducent Ton van der Lee. Hij was zijn drukke leven in Nederland helemaal zat, verkocht zijn bedrijf en vertrok naar Afrika. Uiteindelijk kwam hij terecht in Solitaire waar hij een kleinschalige camping en restaurant begon.

Solitaire

De zaken gingen te goed. Solitaire (en dan vooral de wereldberoemde appeltaart van Moose) werd geroemd in de Lonely Planet en Solitaire werd een toeristische trekpleister. Ton van der Lee is al lang vertrokken, het restaurant, de camping en lodges zijn verkocht maar Moose is er nog steeds.

We gooien onze tank vol, kopen wat etenswaren in de winkel bij Moose, fotograferen de autowrakken die hier liggen en bestellen een kop koffie met appeltaart. En eerlijk is eerlijk, hij smaakt bijzonder goed!! Ik vind het eigenlijk wel leuk om hier te zijn, helemaal omdat ik het boek van Ton van der Lee heb gelezen en nu met eigen ogen Solitaire zie.

We verlaten Solitaire en hobbelen 35km voort over een wasbord weg totdat we arriveren bij Agama River Camp, onze overnachtingsplek voor de komende 2 dagen. Wat een heerlijke plaats hier. Onze campsite ligt in the middle of nowhere in een prachtig landschap.

Wat wil een mens nog meer. We genieten van de zonsondergang (die hier om +/- 17.30 uur begint en precies 40 seconden duurt!), bereiden onze 1e maaltijd en duiken dan ons bed in, morgen is het weer vroeg dag.

Gereden kilometers: 335

terug

 

1 juli 2008 - Sossusvlei

Om 05.00 uur gaat de wekker, wat een tijdstip om op te staan!
Snel kleden we ons aan en in het pikkedonker verlaten we de camping. We willen de zon op zien komen in het duinlandschap van de Sossusvlei. De weg is slecht (wederom wasbord) en we doen er bijna een uur over om Sesriem te bereiken waar de toegangspoort ligt tot het duingebied van Sossusvlei.

Als we daar aan komen staat er al een lange rij met auto’s te wachten. Pas om 06.30 gaat het kantoor open waar we een permit kopen en dan is het nog 65 km over een asfaltweg naar de Sossusvlei zelf.

Fraaie zandduinen richting Sossusvlei

Het landschap waar we door heen rijden is direct al adembenemend mooi. Een grote weidse vlakte met gele graspluimen, chocolade kleurige bergen en hoge oranje zandduinen. We kunnen de verleiding niet weerstaan en stoppen om de haverklap om te genieten van dit uitzicht en foto’s te maken in het mooie ochtendlicht. In de verte lopen struisvogels en langs de kant van de weg staan springbokken. Prachtig!

Regelmatig scheuren 4x4’s en safaribussen vol toeristen ons voorbij, ze hebben geen oog voor het mooie landschap want iedereen wilt zo snel mogelijk Duin 45 beklimmen om de zonsopkomst te fotograferen. Ze zijn te laat want de zon is praktisch al opgekomen. Wij doen hier niet aan mee, het is hier te mooi om snel door heen te racen…

De asfaltweg eindigt bij een parkeerplaats waar we onze camper neerzetten. Hier nemen we een 4x4 taxi naar Sossusvlei omdat de weg er naar toe niet te rijden is met onze eigen camper vanwege het mulle zand. Vanaf Sossusvlei wandelen we naar Deadvlei. Dit is een vlakte met een witte gedroogde klei bodem waar dode acacia bomen staan omringd door oranjekleurige zandduinen die afsteken tegen een knalblauwe lucht.
Een heel bizar bijna buitenaards gezicht. Uren lopen we hier rond en we kunnen niet stoppen met fotograferen, wat is het hier mooi!!

Rond 13.00 uur nemen we een 4x4 taxi terug naar de parkeerplaats. Het is nu echt snik en snikheet. Inmiddels hebben we trek gekregen en in de camper maken we een bord macaroni klaar.

Later op de middag maken we een wandeling door de Sossusvlei en onderweg zien we onze eerste Oryx (spiesbok). De Oryx is een antilope soort en hèt symbool van Namibië. Het is echt een prachtig dier. Hij heeft een bruin/geel lichaam en een witte buik. Daar tussenin loopt een zwarte streep. Zijn kop is zwart met wit en hij heeft lange spitse hoorns. De Oryx heeft zich uitstekend aangepast aan het woestijnklimaat van Namibië en hij kan heel lang zonder water.

Deadvlei

Dan stappen we weer in de camper en via Duin 45 rijden we richting de toegangspoort van het park. De meeste mensen zijn al vertrokken maar langs en over de weg lopen veel springbokken en oryxen in het avondlicht. Wat een prachtig gezicht! We vergeten de tijd en moeten ons flink haasten om voor zonsondergang het park uit te zijn. Om 17.30 sluit de poort en als je te laat bent moet je een aanzienlijke boete betalen. Het is 17.25 als wij naar buiten rijden. Net op tijd….

Wederom in het donker hobbelen we terug naar onze camping maar wat was het een mooie dag vandaag!

Gereden kilometers: 222

Oryxen of Spiesbokken

 

terug

 

2 juli 2008 - Agama rivercamp - Quivertree forest

Vannacht hebben we heerlijk geslapen hoewel we diverse keren wakker zijn geworden van de kou. De seizoenen hier zijn omgekeerd aan Nederland. Het is nu dus winter in Namibië. Dat betekent overdag zonnig en temperaturen rond de 20/25 graden maar ’s nachts kan het vriezen. En dat hebben we dus gemerkt.

Om 9 uur verlaten we Agama River Camp en we rijden terug naar Solitaire om nog een paar stukken overheerlijke appeltaart te kopen voor onderweg. Via de C14 hobbelen we naar Maltahöhe waar we de asfaltweg op draaien richting Keetmanshoop in het Zuiden van Namibië.

Uren en uren rijden we over een lange kaarsrechte zwarte weg. Iedere 10 km staat een “opbeurend” bordje; Keetmanshoop 220 km….210 km….200 km. Het landschap is saai; vlak, droog en dor. Geen bergen, geen heuvels, alleen hier en daar wat struikjes of een verdwaalde boom.

Aan het eind van de middag arriveren we bij onze eindbestemming voor vandaag; Quiver Tree Forest, het kokerboomwoud. We kamperen op de campsite van boerderij Gariganus die aan het kokerboomwoud grenst.

Een kokerboom is anders de naam doet vermoeden geen boom maar een plant, hij behoort tot de Aloësoorten. Sommige Bushmen maakten pijlkokers van de dikke takken van de boom en daar is deze dus naar vernoemd. Hij komt alleen voor in Namibië en Zuid Afrika en kan maar liefst 9 meter hoog worden.

Veel van deze kokerbomen zijn al een paar honderd jaar oud. In juni en juli staan ze in bloei; ze krijgen dan geelkleurige bloemen.

De bomen groeien bijna altijd tussen bruin/zwarte rotsen en meestal solitair. In dit kokerboomwoud staan ongeveer 250 van deze bomen bij elkaar en dat is dus heel bijzonder

Quivertree of kokerboom

 

We wandelen tussen de bomen door. Inmiddels gaat de zon onder en de lucht kleurt eerst paars en dan diep oranje.
De bomen worden silhouetten, wat een prachtig gezicht…

Gereden kilometers: 581

 

terug

 

3 juli 2008 - Quivertree - Aus

Giants playground

Vanmorgen staan we wederom vroeg op om de zonsopkomst te zien bij de kokerbomen, het blijft mooi. Op verschillende rotsen zitten “rockdassies” (een soort grote marmotten) die zich aan het opwarmen zijn in de ochtend zon. Ze zien er erg wollig en lief uit.

Na het ontbijt gaan we naar de Giants Playground, de speelplaats van de reuzen, die 5 kilometer verderop ligt. Grote bruine rotsblokken liggen her en der verspreid in het landschap.

Het lijkt inderdaad of een reus de blokken in de rondte heeft gegooid. Tussen de rotsblokken staan ook weer kokerbomen. Het is heerlijk om hier te wandelen, deze omgeving heeft iets sprookjesachtig.

Hierna rijden we naar Keetmanshoop waar we nog wat boodschappen doen en dan gaan we door naar Aus. Hoe dichter we bij Aus komen hoe slechter het weer wordt, donkere dreigende wolken hangen in de lucht, de zon is verdwenen en inmiddels waait het flink. Aus zelf is echt een gat maar er is hier wel een spiksplinternieuw toeristenbureau. We gaan naar binnen en informeren naar de overnachtings mogelijkheden hier.

Er is een kleine camping in Aus en een paar kilometer buiten de stad ligt Guest Farm Klein Aus Vista wat een aanrader schijnt te zijn. De vriendelijke dame pakt direct de telefoon om te informeren of er plek is voor ons. Helaas blijkt alles vol te zitten dus we gaan op zoek naar de camping in Aus zelf. De “camping” blijkt een klein ommuurd veldje te zijn aan een weg pal tegenover een benzinepomp annex winkel. We zien het beiden niet zitten om hier de nacht door te brengen en rijden door naar Klein Aus Vista. De eigenaar vertelt inderdaad dat alles vol zit maar als Jan wat aandringt, krijgen we een plek toegewezen op de overflow. Gelukkig maar. Uiteindelijk blijkt zelfs dat er een campsite is geannuleerd en zo staan we alsnog op een officiële plaats. Inmiddels regent het pijpenstelen en de rest van de middag en avond brengen we noodgedwongen in de camper door.

Gereden kilometers: 248

terug

 

4 juli 2008 - Aus - Kolmanskop - Quivertree

Helaas, als we vanmorgen wakker worden is het nog steeds slecht weer. Ondanks de regen en de harde wind besluiten we om toch naar Kolmanskop te gaan. Het is een uurtje rijden door een dreigend bijna buitenaards landschap. We zien weinig andere auto’s, wel struisvogels, oryxen en jakhalzen.

Kolmanskop

Kolmanskop is een “spookstad” middenin de Namib woestijn. In 1908 vond een spoorwegmedewerker hier een diamant in het zand en binnen een mum van tijd ontstond hier een echte stad. In de jaren twintig woonden hier bijna 1100 mensen.

Voornamelijk Duitse gelukzoekers op zoek naar diamanten maar er werkten ook veel lokale mensen. Naast de woonhuizen vond je hier een school, een ziekenhuis, een casino, een bakker, een slager, een bibliotheek, een gymzaal en zelfs een ijsfabriek! De mijnwerkers kregen gratis water. Een enorme luxe middenin de woestijn.

Er werden veel diamanten gewonnen maar de bronnen raakten uitgeput en in 1956 verlieten de laatste diamantzoekers de stad. Langzaam aan nam de woestijn bezit van het stadje maar door het droge klimaat zijn sommige gebouwen bijzonder goed bewaard gebleven.

Bij de ingang kopen we een permit en dan gaan we op ons gemak Kolmanskop verkennen. Het is bijzonder om de gebouwen te bezoeken en te zien hoe het zand hier is binnengedrongen.

De ramen zijn kapot, deuren zijn verdwenen en het zand reikt soms meters hoog. Verf is afgebladderd, deurklinken zijn verroest en alles ademt een mysterieuze sfeer uit. De wind giert door de open ramen en er wordt zand naar binnen geblazen. Echt spookachtig mooi.

Kolmanskop is verlaten maar verderop ligt Oranjemund, de huidige diamantstad. Tot op de dag van vandaag worden hier nog steeds diamanten gewonnen. Het hele gebied is streng verboden terrein en niet toegankelijk voor ons, toeristen…

Na een paar uur hebben we alles bekeken en we warmen ons wat op onder het genot van een kopje cappuccino en een broodje in het restaurant van Kolmanskop.

Hierna rijden we terug naar Aus, wederom in de stromende regen.
We informeren naar het weer en de toestand van de wegen in het toeristencentrum in Aus en de voorspellingen zijn niet goed. De komende 2 dagen blijft het hier en in Helmeringhausen (onze volgende bestemming) regenen en de gravelweg is veranderd in een slechte natte weg. We hebben geen zin om hier een paar dagen vast te zitten en besluiten om via de asfaltweg terug te rijden naar het kokerboomwoud nabij Keetmanshoop.

Ruim 2,5 uur later komen we daar aan en gelukkig schijnt de zon weer. We horen dat Aus het koudste klimaat van heel Namibië heeft vanwege de lagedrukgebieden die hier samenkomen en de hoge ligging van 1500 meter. Wij zijn in ieder geval blij dat we er weer weg zijn!

Gereden kilometers: 463

terug

 

5 juli 2008 - Keetmanshoop - Solitaire

Vanmorgen slapen we uit tot 08.30 uur. Helemaal laat voor ons doen want hier in Namibië leef je met het daglicht. Vroeg op en vroeg naar bed! Na het ontbijt rijden we via Mariental terug naar Solitaire. Dezelfde rit als een paar dagen geleden maar we hebben geen zin om over het saaie asfalt naar Windhoek te rijden.

Terug in Solitaire voelt het alsof we thuiskomen. Het is hier alleen extreem druk vandaag. Er staat een grote tent en er zijn veel mensen. Het blijkt dat dit weekend het wereldberoemde desert festival gehouden wordt. Hebben wij even mazzel..(of juist niet???!!). De camping is helemaal vol maar we mogen gratis op de overflow staan, een paar honderd meter verderop. Dat doen we dan maar. In de winkel van Moose informeren we naar de planning voor vanavond; veel live muziek, veel drank en een groot feest “till the last man stands”. Dat belooft wat. We pakken de tafel en de stoelen erbij en eten onze maaltijd onder het genot van live muziek. We verwachten dat we de hele nacht wakker zullen liggen van de herrie maar tot onze verbazing is het om 23.30 uur muisstil. Kunnen ze in Nederland nog wat van leren!

Gereden kilometers: 544



terug

 

6 juli 2008 - Solitaire - Swakopmund

Om 08.00 uur rijden we Solitaire uit richting Walvisbaai. De weg is slecht, wederom wasbord en we kunnen niet harder rijden dan 50 km per uur. Alles rammelt en als ik even achterom kijk ontdek ik tot mijn schrik dat een keukenkastje afgebroken is. De scharnier is waarschijnlijk losgetrild, verder zijn er een paar wijnglazen gebroken.

Het landschap waar we doorheen komen is echter prachtig. We rijden over de Gaub pas en de Kuiseb pas en de weg voert door een canyon achtig landschap.

Onderweg passeren we nog de Tropic of Capricorn, de steenbokskeerkring. Daarna wordt het landschap saai. Een dik uur rijden we over een kaarsrechte gravel weg door een weidse kale zanderige vlakte.

We passeren Walvisbay en rijden door naar Swakopmund, een Duits aandoend stadje aan de kust.
Het valt ons tegen om in een stad te zijn, al die auto’s, al die mensen, we verlangen direct weer terug naar de leegte van de woestijn.

Onze camper in de eindeloze leegte

Het is echter al laat in de middag en we gaan op zoek naar een slaapplaats, de ene camping is vol, bij de andere camping hangen “vreemde mensen” rond die we totaal niet vertrouwen dus we gaan het eens proberen bij Mile 14, een camping langs de kust buiten de stad. Camping is teveel gezegd, aan het strand staan een paar troosteloze houten “barakken” waar je je tent of camper naast mag zetten. Op 1 visser na is het hier helemaal verlaten. We staan hier een half uurtje maar mijn gemoedstoestand wordt al net zo troosteloos als de omgeving dus we besluiten om terug te rijden naar Swakopmund en een bungalow te huren voor een nacht bij Alte Brücke (waar de campsite vol is). Dat blijkt een goede keuze te zijn.

Gereden kilometers: 251

terug

 

7 juli 2008 - Swakopmund - Cape Cross - Palmwag

In Swakopmund kan je allerlei activiteiten ondernemen zoals quadbiken, parachute springen, een boottocht maken etc. maar het enige dat wij willen is zo snel mogelijk deze stad verlaten. We vinden het hier helemaal niks.

We zijn dan ook blij als we om 09.00 uur vertrekken en in Noordelijke richting rijden. De wereld is klein vandaag want er hangt een dichte mist boven zee. Gelukkig trekt die al vrij snel weg. We rijden over een zoutweg die boven verwachting erg goed blijkt te zijn en vergelijkbaar is met asfalt. Bij Henties Bay gooien we de tank vol en dan rijden we door naar Cape Cross.

Pelsrobben bij Cape Cross

Cape Cross Seal Reserve is een van de grootste kolonie Kaapse pelsrobben van Namibië.

In de paartijd (november en december) zijn hier maar liefst 250.000 pelsrobben maar in de overige maanden zijn er altijd nog 100.000 robben aanwezig.

Zodra we de camper uitstappen, worden we begroet door een oorverdovend geluid (vergelijkbaar met blatende schapen) en een enorme stank (kippenfarm). Maar wat een indrukwekkend gezicht! Zo ver we kijken zien we duizenden zeerobben. Sommigen zwemmen in de zee, de meesten liggen te luieren op de rotsen.

We kunnen ze van erg dichtbij bekijken, ze zijn helemaal niet bang voor ons. Er zitten schattige jonge zeerobben tussen maar ook brutale stieren die over alle andere dieren heen walsen en hun territorium opeisen. Hier en daar scharrelt er een jakhals tussen de robben door die het voorzien heeft op de dode en zwakke exemplaren. We houden het 1,5 uur vol en dan hebben we het wel gezien want we beginnen misselijk te worden van de stank. Tijd om verder te gaan.

Uren hobbelen we voort over een redelijke gravelweg en rijden dan Damaraland binnen. Wat een prachtig onherbergzaam landschap hier! Een gigantische weidse vlakte met rood/paars gekleurde bergen. We moeten even stoppen om de omgeving en de stilte in ons op te nemen. Zo mooi!

De weg slingert verder en het loopt al tegen 17.00 uur als we eindelijk in Palmwag aankomen. Hier kunnen we gelukkig weer tanken. Bovendien is hier een lodge met campsite waar ze nog een plekje voor ons over hebben. We zijn bekaf van de lange rit van vandaag en tot ons plezier hebben ze een restaurant.

Die avond genieten we van een luxe 3 gangen diner. Soep met cheddar kaas en bier, kudu met groenten en aardappelen en yoghurt ijs met honing. Wat een luxe!!

Gereden kilometers: 448

 

terug

 

8 juli 2008 - Palmwag

Jan wandelt in de omgeveing van Palmwag

Vanochtend slapen we heerlijk uit. Dat hebben we wel verdiend na de lange reisdagen die we hebben gemaakt. Voorlopig doen we het even rustig aan. We luieren bij de camper, lezen wat en verkennen het terrein.

Palmwag is echt een oase in een prachtig Afrikaans landschap. Deze omgeving is het domein van de woestijn olifant. Overal op de camping hangen bordjes met waarschuwingen voor olifanten en we horen dat het regelmatig voorkomt dat ze hier over het terrein lopen en water drinken uit het zwembad. Dit jaar is er echter veel regen gevallen en de afgelopen weken hebben de olifanten zich niet laten zien. Ze hebben genoeg water in de bergen. Ik weet niet of ik hier nu blij om moet zijn of niet. Het lijkt me toch wel heftig om oog in oog te staan met een woestijn olifant…

Halverwege de ochtend maken we een wandeling in de omgeving. We zien veel springbokken, salamanders, een neushoornvogel en ook diverse Welwitschia’s; woestijnplanten die alleen in Namibië en Angola voorkomen en wel 2000 jaar oud kunnen worden. Ik vind het een lelijke plant maar bijzonder is hij wel.

In de namiddag maken we onze eerste gamedrive samen met Fran en Wouter die bij Palmwag werken en een Frans stel dat hier ook verblijft.

Het is heerlijk om in een open 4x4 door het prachtige landschap te rijden. We zien een mannetjes kudu, oryxen, springbokken, een secretaris vogel en zebra’s. De overige dieren laten zich vanmiddag niet zien.

De game drive eindigt met een “sundowner”. Onder het genot van een hapje en een drankje genieten we van een prachtige Afrikaanse zonsondergang. Dan is het helaas weer tijd om terug te gaan naar Palmwag.

Sundowner nabij Palmwag

Onderweg raken we aan de praat met Philipe & Marilyne, het Franse stel dat ook mee is, en het klikt tussen ons. Daarom besluiten we om ’s avonds met zijn 4-en wat te gaan eten in het restaurant en het wordt een hele gezellige avond!



terug

 

9 juli 2008 - Palmwag

We hebben het reuze naar ons zin hier in Palmwag dus we besluiten om nog een dag te blijven. We maken wederom een mooie wandeling in de omgeving en de rest van de dag doen we helemaal niks. In de avond genieten we weer van een overheerlijke maaltijd in het restaurant en daarna drinken we nog een paar amarula’s (afrikaanse likeur) aan de bar. We hebben er een verslaving bij, wat een heerlijk drankje is dat!



terug

 

10 juli 2008 - Bezoek aan Himbadorp

Vanmorgen om 07.00 uur melden we ons bij de receptie van de Palmwag lodge. We hebben een tour geboekt naar de Himba’s, een nomaden stam die in het Noorden van Namibië leeft. Jan en ik zijn de enigen die meegaan naast chauffeur/gids Wouter en een tolk die de Himba taal spreekt.

We hebben nog maar net het terrein van Palmwag verlaten of we zien een giraf met 2 jongen. Wat een prachtig gezicht. Ze lopen vlak langs de weg en trekken zich niks van ons aan. Een paar kilometer verderop staan wederom giraffen maar ook oryxen, zebra’s en springbokken. Veel wild op de vroege ochtend!

Himba vrouw

Na een paar uur rijden door een fraai landschap arriveren we bij het betreffende Himba dorp. Wouter, Jan en ik blijven in de auto zitten terwijl onze gids/tolk toestemming gaat vragen aan de hoofdman. Een paar minuten later komt hij terug, we zijn welkom. We overhandigen de meegenomen geschenken (meel, water, zakjes met poederlimonade en wat lekkers voor de kinderen) die dankbaar in ontvangst worden genomen.

Dit dorp bestaat uit 5 hutten waar verschillende families wonen. Op de hoofdman na zijn alle mannen momenteel afwezig, ze trekken rond met het vee. De vrouwen zitten met hun kinderen rondom de hutten.

Ze dragen slechts een rok van leer en hebben een ontbloot bovenlijf. Om hun hals hangen grote sieraden. Hun huid heeft een dieprode kleur, ze smeren zichzelf in met een pasta van oker vermengd met boter. Dit dient als reinigingsmiddel want Himba vrouwen wassen zich hun hele leven niet. Verder biedt het bescherming tegen de zon en de muggen.

Ook de haardracht van de Himba's is bijzonder. Jonge meisjes hebben 4 grote vlechten. Na de 1e menstruatie houden ze er 2 over die ze naar voren dragen. Als ze volwassen worden verklaard door leden van hun stam krijgen ze de bekende rasta-achtige vlechten die ingesmeerd worden met het oker/boter mengsel.

Zodra een vrouw getrouwd is draagt ze een lederen “kroon” boven op haar hoofd. Een man heeft trouwens niet 1 maar meerdere vrouwen. Jongens en mannen scheren hun hoofd aan de voor en zijkant kaal maar dragen een soort van vlecht in het midden van hun hoofd. Zij smeren zich echter niet in met het okermengsel.

De mannen komen maar een paar keer per jaar thuis en verder staan de vrouwen er alleen voor. Zij voeden de kinderen op, bouwen de hutten, koken eten en halen water. Verder maken ze nog sieraden en houten poppetjes die ze aan de toeristen verkopen die hier af en toe langskomen.

De kinderen gaan niet naar school maar leren de dingen die belangrijk zijn van hun moeder. Himba’s weten ook niet hoe oud ze zijn. Ze rekenen niet in jaren. Kortom, ze hebben een zwaar leven. Maar wat ogen ze trots en gelukkig…

We lopen wat rond in het dorp, maken een paar foto’s en de kinderen gieren het uit van plezier als ze zichzelf terug zien achter op de camera. Ik krijg wat van het okermengsel op mijn arm gesmeerd. Het heeft een weeïge geur en ik vind het niet lekker ruiken. Bovendien geeft het behoorlijk af.

We kopen een souvenir bij een van de vrouwen en dan is het toch echt tijd om te vertrekken. Wij vonden het een bijzondere ontmoeting en hopen dat de Himba’s nog heel lang op deze manier verder kunnen blijven leven zonder dat ze teveel worden beïnvloed door onze materialistische wereld.

Inmiddels loopt het al tegen 14.00 uur en onze buiken beginnen te knorren.We zoeken een schaduwrijke plek in een rivierbedding om te lunchen.

Luchen in een rivierbedding

Wouter tovert een grote koelbox tevoorschijn met een aardappel en bonensalade en gehaktballen in een tomatensaus. Dat smaakt even lekker...

Na de lunch rijden we terug naar Palmwag maar halverwege krijgen we een "papband". Enthousiast gaat Wouter aan de slag en de reserveband zit er snel onder maar dan moet de krik nog naar beneden en dat is een verhaal apart. Het is ook een hele bijzondere krik moet ik zeggen. De mannen proberen van alles en nog wat en uiteindelijk schiet de krik los en kunnen wij weer verder. Net voor zonsondergang rijden we Palmwag weer binnen, het was een bijzondere dag.

terug

 

11 juli 2008 - Palmwag - Twijfelfontein

Rotsgravure bij Twijfelfontein

Met pijn in ons hart verlaten we vandaag Palmwag. We hebben het hier heel erg naar ons zin gehad en kunnen makkelijk nog een paar dagen langer blijven maar we willen toch ook verder.

De gravelweg is slecht en we schieten niet echt op maar de landschappen zijn wederom prachtig. We rijden langs de droge rivierbedding van de Aba Huab, het domein van de woestijn olifanten. We zien veel verse olifantenpoep maar de olifanten zelf zijn helaas nergens te bekennen.

Een paar uur later arriveren we bij de Aba Huab campsite. Een fraaie camping die beheert wordt door de lokale Damara gemeenschap. We zijn de enige gasten en zoeken een mooie ruime plek uit aan de rivierbedding. Het is warm vandaag en in de schaduw relaxen we wat onder het genot van een kopje koffie en een broodje.

In de namiddag bezoeken we Twijfelfontein. Met een lokale gids (verplicht) wandelen we langs de rotstgravures die jaren geleden door de San (een nomadenvolk) in de oranje kleurige rotsen zijn gekrast. Deze gravures zijn tussen de 2500 en 6000 jaar oud. Volgens onze gids zijn er hier inmiddels 2500 afbeeldingen gevonden.

Het is een aardige klim naar boven en onderweg bewonderen we de giraffen, zebra’s, struisvogels, neushoorns en oryxen. Bij sommige gravures zijn ook handen of voeten afgebeeld, waarschijnijk de handtekening van de kunstenaar. Bijzonder om te zien. Na ruim een uur is de rondleiding voorbij en rijden we terug naar de camping waar we ons avond eten bereiden en dan vroeg ons bed in duiken.

Gereden kilometers: 107

terug

 

12 juli 2008 - Twijfelfontein - Okaukuejo (Etosha)

Okaukuejo waterpoel

Om 08.00 uur zijn we alweer onderweg en we hobbelen over een slechte gravelweg door het prachtige Damaraland. Het landschap is hier wederom heel afwisselend, wij vinden vooral de oranjekleurige rotsen die in de brand lijken te staan in het ochtendlicht erg mooi.

Nabij Khorixas rijden we plotseling weer op asfalt wat een ware verademing is na al die dagen stuiteren over gravelwegen. We vreten kilometers en voor we het weten zijn we al in het stadje Outjo.

Hier gooien we de tank vol en we gaan op zoek naar de plaatselijke bakkerij waar de moeder van Wouter (gids uit Palwag) werkt. Hij heeft ons op het hart gedrukt om beslist de Schwarzwalder Kirche te proeven die ze hier verkopen, de lekkerste van heel Namibië! We vinden de bakkerij al snel en doen de moeder van Wouter de groeten van haar zoon. Op dit moment hebben we meer trek in wat hartigs maar we nemen ook 2 stukken taart mee voor onderweg.

Na een lange lunchpauze rijden we weer verder en het loopt al tegen 16.00 uur als we bij Etosha aankomen. We halen een permit bij de Anderson Gate en rijden het wildpark binnen. Vanuit Nederland hebben we de campings vooraf gereserveerd en gelukkig hebben ze inderdaad een plekje voor ons vrij gehouden.

Okaukuejo is de eerste camping waar we overnachten en zodra de camper op zijn plaats staat haasten we ons naar de waterpoel die naast de camping ligt. Er zijn springbokken en zebra’s aan het drinken en al vrij snel komen er ook een paar Oryxen bij. Het is een prachtig gezicht. Dan gaat de zon onder en de dieren verdwijnen.

We wachten een half uur maar er gebeurt helemaal niks meer. Inmiddels hebben we trek gekregen en we besluiten wat eten te gaan maken in de camper. Na het eten gaan we weer terug naar de waterpoel die nu verlicht is. Als we er aan komen zijn er 2 neushoorns aan het drinken. Wat een bijzondere dieren zijn dat toch…

We nestelen ons op een van de bankjes die rondom de waterpoel zijn opgesteld en wachten op de dingen die komen gaan. Het blijkt een “doorlopende voorstelling”te worden. Al vrij snel arriveren er nog 4 neushoorns en een paar jakhalzen. Dan is het de beurt aan een solitaire olifant en zodra deze weg is komen er 5 giraffen. Het is leuk om te zien hoe onhandig de giraffen drinken. Ze zakken helemaal door hun poten heen en zijn erg op hun hoede. We blijven een lange tijd bij de waterpoel zitten totdat de vermoeidheid toeslaat en we teruglopen naar onze camper. Onderweg schieten er een paar jakhalzen voor onze voeten langs…

Gereden kilometers: 364



terug

 

13 juli 2008 - Okaukuejo - Halali (Etosha)

Rond zonsopkomst gaat de poort bij Okaukuejo open en het is net half 7 als wij de camping afrijden voor onze 1e eigen gamedrive. Nabij Okaukuejo ligt waterpoel Newbrownii en nog voordat we daar aankomen, maant een auto ons tot stoppen. Er zitten leeuwen! Voorzichtig rijden we verder en parkeren onze camper bij de poel. Vlak naast het water liggen inderdaad 2 mannetjes leeuwen die als prinsjes om zich heen kijken. Wat een indrukwekkende dieren! In de verte komt een groep van +/- 30 zebra’s aangelopen, in een kaarsrechte lijn achter elkaar aan maar zodra ze de leeuwen in het vizier krijgen staan ze stil en verroeren zich niet meer. Ze blijven bijna een kwartier op dezelfde plaats staan en durven geen stap dichterbij te komen.

Een klein springbokje is dapperder en nadert de waterpoel. We zijn benieuwd wat er gaat gebeuren en houden onze adem in. Hij doet 2 stappen naar voren, kijkt naar de leeuwen, staat stil, doet weer een stapje en rent dan langs de leeuwen naar de andere kant van de waterpoel waar hij nog steeds niet durft te drinken.

De leeuwen volgen iedere beweging van het bokje maar blijven rustig naast de poel liggen. Blijkbaar hebben ze hun buik al gevuld vandaag. We wachten nog een half uur maar de springbokken en de zebra’s verdwijnen. Zolang de leeuwen hier liggen durven ze niet te drinken.

En dat geldt waarschijnlijk ook voor de andere dieren dus we besluiten om door te rijden naar de volgende poel.

2 luie Leeuwen bij de Newbrownii waterpoel

De weg is slecht (wasbord met veel gaten) maar we mogen hier toch niet harder dan 50 km per uur en dat willen we niet eens. Het landschap is vlak en droog met hier en daar wat struiken.

Waterpoel “Olifantsbad” is helemaal verlaten maar bij “Aus” is het een drukte van belang; zebra’s, springbokken, kudu’s, impala’s en struisvogels. We parkeren onze camper achterstevoren, ploffen neer op de bank en gaan uitgebreid ontbijten met uitzicht op de waterpoel.

Het is erg leuk om de dieren te observeren maar na een klein uurtje wordt de pret bedorven door een chauffeur van Elwierda reizen. Hij parkeert zijn safari bus vol toeristen pal voor onze camper en beneemt ons letterlijk het zicht op de poel. En dat terwijl er verder helemaal niemand anders staat en de parkeerplaats ruim genoeg is, hoe asociaal kun je zijn….ongelofelijk! Jan is druk aan het gebaren maar de man maakt geen aanstalten om te vertrekken, wij hebben geen zin om ons op te winden en ons humeur te laten verpesten en besluiten om zelf verder te rijden. 5 minuten later haalt dezelfde chauffeur ons weer in, die arme toeristen krijgen maar een paar minuten per poel om foto’s te maken…

De rest van de middag installeren we ons bij Rietfontein die vooral erg geliefd blijkt te zijn bij giraffen, we zien hier maar liefst 15 exemplaren! Verder veel zebra’s en springbokken maar daar blijft het bij.

Rond 16.30 uur rijden we naar camping Halali waar we onze 2e nacht door brengen. Ook deze camping heeft een waterpoel die ’s avonds verlicht wordt maar als wij er zijn is er niks te zien.

Gereden kilometers: 117

 

terug

 

14 juli 2008 - Halali - Namutoni (Etosha)

Ook vanochtend zijn wij weer vroeg uit de veren. We ontbijten uitgebreid bij waterpoel Goas maar op een paar springbokken na is hier geen wild aanwezig. Het valt ons op dat de dieren wegblijven bij de waterpoelen rond zonsopkomst en zonsondergang.

Hierna gaan we naar de Etosha Lookout. ¼ van het Etosha park bestaat uit een gigantische witte zoutpan met een oppervlakte van 5000 km2. Bij deze lookout rijden we een stukje door de zoutpan heen wat een bizarre gewaarwording is. Overal om ons heen zien we de oneindigende witte vlakte, het doet bijna zeer aan onze ogen. Sommige plekken zijn behoorlijk zacht en papperig en omdat we geen zin hebben om met de camper vast te zitten in het zout keren we weer om naar de normale weg.

We rijden verder en stoppen regelmatig omdat er giraffen oversteken en olifanten vlak naast de weg staan.

De rest van de middag brengen wij door bij Kalkheuvel wat wij de mooiste waterpoel vinden tot nu toe. Prachtig gelegen en we kunnen vrij dicht bij de dieren komen. Uren achter elkaar is het hier een komen en gaan van groepen zebra’s (>50), impala’s, kudu’s, zwijnen, springbokken, oryxen en giraffen.

Een solitaire olifantenbul

Plotseling verschijnt er zo maar uit het niets een grote solitaire mannetjes olifant. Hij loopt dreigend naar de waterpoel en alle andere dieren gaan er vandoor, zelfs de giraffen nemen de benen! Wat een machtsvertoon! Gefascineerd kijken we toe hoe de olifant drinkt.

Dan kijkt hij op en begint langzaam onze kant op te lopen. We schrikken ervan. Wat gaat hij doen? Hij straalt een zekere dreiging uit en we voelen ons niet helemaal op ons gemak. Voor de zekerheid kruipt Jan achter het stuur zodat we direct kunnen vertrekken, mocht dat nodig zijn.

De olifant staat stil, bekijkt onze camper en loopt er dan vlak langs. We zijn beiden muisstil en ik voel mijn hart in mijn keel bonken. Dan verdwijnt hij de bosjes in. Pffff….dat was even spannend!

Andere dieren arriveren weer. De tijd vliegt voorbij, we vervelen ons geen seconde en hebben het idee dat we middenin een natuurfilm van National Geographic terecht zijn gekomen. Het leukste is nog dat we hier gewoon met zijn 2-en in onze camper tussen al het wild zitten, verslavend!!

Het loopt tegen 17.00 uur als we restcamp Namuntoni binnen rijden. Oorspronkelijk was dit een Duits fort. Het is een prachtig park met mooie gebouwen en houten vlonders die naar een gezellig binnenplaatsje met restaurants en winkeltjes leiden.

We besluiten om onszelf vanavond te verwennen en gaan uit eten bij een grilrestaurant.

Gereden kilometers: 95

terug

 

15 juli 2008 - Namutoni

Voor de verandering slapen we vandaag eens lekker uit en als we voor de camper aan het ontbijten zijn krijgen we bezoek van de “huisdieren” van deze campsite; 3 wilde zwijnen en een meerkatten familie. Ze scharrelen de hele camping rond op zoek naar etensresten.

Na het ontbijt lopen we naar de receptie van Namutoni om te vragen of we nog een dag langer op de camping kunnen blijven en gelukkig is dat geen probleem.

Hierna gaan we naar waterpoel Klein Namutoni waar tot onze grote verbazing +/-10 gieren langs het water staan. Die hebben we nog niet eerder gezien. Zou er hier ergens een prooi liggen? Is er een roofdier in de buurt? Jan speurt met zijn verrekijker de hele omgeving af maar kan niks bijzonders ontdekken.

Al vrij snel komen de eerste dieren tevoorschijn en wederom zien we veel giraffen, zebra’s, kudu’s, impala’s, springbokken, oryxen en zwijnen. We krijgen er geen genoeg van…er is ook zoveel te zien!

Plotseling horen we getrompetter. Olifanten!! En ja hoor, 5 minuten later komt er zomaar uit het niets een groep van +/- 13 olifanten tevoorschijn. In tegenstelling tot gisteren vluchten de overige dieren (giraffen, springbokken) nu niet weg. Ook wij zelf voelen deze keer geen enkele dreiging. Vlakbij de poel houdt de groep halt. De grootste olifant, waarschijnlijk de matriarch, loopt rondom het water en begint te drinken. Hierna volgt de rest van de groep haar voorbeeld. Er zitten ook 2 jonge olifanten bij die tussen de grotere dieren in staan, ze worden goed beschermd. Wat een prachtig gezicht. En wat een mooie afsluiting van onze laatste dag in Etosha!

Olifantengroep bij Klein Namutoni waterpoel

 

terug

Klik hier voor de foto's

16 juli 2008 - Namutoni - Dusternbrook

Met pijn in ons hart vertrekken we vanochtend uit Etosha. We vonden het hier fantastisch en kunnen makkelijk nog een paar dagen langer blijven.

Het is een lange rit en via Tsumeb en Otjiwarongo rijden we richting Windhoek. Eindbestemming voor vandaag is Düsternbrook Guest Farm dat +/- 50 kilometer ten Noorden van Windhoek ligt.

We hebben nog 1 laatste “wens” in Namibië; we willen graag luipaarden en cheeta’s zien. Er zijn verschillende plaatsen waar dat mogelijk is. Oorspronkelijk was het plan om een cheeta farm in Kamanjab te bezoeken maar dit ging niet door omdat we te lang in Palmwag bleven hangen. Even dachten we aan Okonjima nabij Otjiwarongo maar deze moet je ver van te voren reserveren en bovendien is dit ietwat boven ons budget. Gisteravond viel ons oog op Düsternbrook Guest Farm en daar gaan we het vandaag proberen.

We verlaten de asfaltweg B1 en hobbelen 18 kilometer over een slechte gravelweg. Onderweg moeten we 2x een rivierbedding doorsteken waar nog aardig wat water in staat. Het is even spannend maar het gaat goed.

Dan zijn we er eindelijk. Düsternbrook is een van de oudste guestfarms van Namibië. Het is in 1909 gebouwd boven een rivier bedding en ligt in een prachtig landschap. Het is een kleinschalige guestfarm, ze hebben slechts 13 bedden en een campsite. We worden vriendelijk ontvangen en gelukkig hebben ze nog een plekje voor ons vrij op de camping, sterker nog, we zijn de enige gasten die daar verblijven.

We wandelen wat rond in de omgeving en om 19.00 uur gaan we naar de “eetkamer”. Het is een mooie sfeervolle kamer; de haard brandt en in het midden staat 1 lange houten tafel. We schuiven aan bij de overige 8 gasten want de maaltijd wordt hier gezamenlijk genuttigd. Al snel raken we aan de praat met onze tafelgenoten (Duitsers en Australiërs), gezellig om weer eens nieuwe mensen te spreken!

Het eten smaakt voortreffelijk. Soep vooraf, Oryx met pasta en salade als hoofdgerecht en gebak als toetje.

Gereden kilometers: 483



terug

 

17 juli 2008 - Dusternbrook - Cheeta/luipaard drive - Windhoek

Vanmorgen vroeg gaan we samen met een gids in een open 4x4 op zoek naar luipaarden en cheeta’s die op het omheinde Dusternbrook terrein leven.

We rijden wat rond en na een tijdje stopt onze gids de auto onder een boom. Hij legt wat stukjes kudu vlees op een tak en we wachten af. Uit het niets springt een luipaard de boom in en slokt het rauwe vlees in 1x naar binnen.

Zodra hij het op heeft spring hij er weer uit en loopt dreigend om onze auto heen terwijl de gids hem stukken vlees toewerpt. Wat een indrukwekkend dier! Bijzonder om hem van zo dichtbij te bekijken.

Hij is groot, heeft een geel/bruine vacht met zwarte vlekken en gromt boosaardig tegen ons.

Als het vlees op is geeft onze gids een dot gas en scheurt terug naar de omheining. Het gebeurt nog wel eens dat het luipaard erachter aan rent en dat kan gevaarlijke situaties opleveren maar dat is nu gelukkig niet het geval. Dan gaan we naar de cheeta’s die eigenlijk een beetje op grote huiskatten lijken.

Luipaard bij Dusterbrook

Ook de cheeta’s worden gevoederd en al snel staan er 5 exemplaren om onze auto heen. Ze zijn een stuk kleiner en ranker dan het luipaard van daarnet. De cheeta is vooral bekend om zijn snelheid; hij is het snelste landdier ter wereld en kan in 5 seconden tijd een snelheid halen van meer dan 100 kilometer per uur. In tegenstelling tot een luipaard kan de cheeta zijn klauwen niet intrekken, hierdoor heeft hij meer grip op de grond bij hoge snelheid.

Na de safaritocht rijden we naar Bobocampers waar we in het begin van de middag aankomen. Hier maken we de camper helemaal schoon en leveren hem weer in. 4300 kilometer gereden en 0 lekke banden, dat is toch wel een hele prestatie!

’s Avonds eten we wat in het restaurant van de airport lodge (wat ook bij Bobocampers hoort en waar wij vanavond slapen) en al snel schuiven Wil en Monique aan. Wil is de manager van Bobocampers en Monique begeleidt fietsreizen door Namibië voor een Nederlandse reisorganisatie. Onder het genot van een wijntje, nog meer wijntjes en amarula vermaken ze ons urenlang met boeiende verhalen over hun belevenissen in Zuidelijk Afrika. Het wordt een hele gezellige afscheidsavond.

Gereden kilometers: 75

 

terug

 

18+19 juli 2008 - Windhoek Airportlodge - Amsterdam

Als we vanmorgen wakker worden hebben we allebei een kater. Teveel amarula gedronken, te laat naar bed gegaan, het was te gezellig gisteren! We nemen een warme douche en werken met veel moeite het ontbijt met eieren en spek naar binnen dat al voor ons klaar staat in het restaurant. Hierna pakken we de tassen in en checken online in bij South African Airways. De rest van de ochtend luieren we wat bij Wil op het terras. We voelen ons somber en hebben helemaal geen zin om naar huis te gaan, het is niet anders, er is een tijd van komen en een tijd van gaan.

Om 12.30 uur brengt een medewerker van Bobo campers ons naar het vliegveld en dan begint de lange reis naar huis. Het vliegtuig van Johannesburg naar Londen zit niet helemaal vol en ik heb het geluk dat ik 3 stoelen tot mijn beschikking heb en plat kan liggen zodat ik uiteindelijk in slaap val. Ik word pas wakker als de lichten in het vliegtuig weer aan gaan en er een stewardess langskomt met een te heftig ontbijt.

22 uur na ons vertrek uit Windhoek landen we op Schiphol waar het een gekkenhuis is. De bouwvak is begonnen en het lijkt wel of iedereen vandaag met vakantie gaat. Buiten is het zwaar bewolkt en als we in onze auto stappen begint het te stortregenen. Om het feest compleet te maken staan we al bijna direct in de file en daarna sukkelen we achter een lange stoet met auto’s en caravans aan. Welkom terug in Nederland! Als het aan ons ligt nemen we het volgende vliegtuig weer terug naar Namibië

Namibië heeft onze verwachtingen overtroffen, het is een prachtig land waar je het gevoel hebt dat je weer kunt ademen. Heerlijk al die ruimte om je heen. Wij weten zeker dat we er terug zullen keren. Namibië, baie dankie voor die mooie vakantie….



terug